กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช เปิดขั้นตอนการประเมินลูกช้างป่าพลัดหลงที่ถูกโขลงสลัดทิ้งโดยสัตวแพทย์

เปิดขั้นตอนการประเมินลูกช้างป่าพลัดหลงที่ถูกโขลงสลัดทิ้งโดยสัตวแพทย์ การจัดการกรณีลูกช้างป่าพลัดหลงสัตวแพทย์จะมีการประเมินดังนี้

        หากลูกช้างไม่ได้มีปัญหาด้านสุขภาพ อาการบาดเจ็บ หรือความผิดปกติทางร่างกายจะมีโอกาสในการฟื้นตัวและส่งคืนโขลง ซึ่งขึ้นอยู่กับการติดตามโขลงช้าง ถ้าโขลงอยู่ใกล้ๆ มีการดูแลลูกช้างป่าพลัดหลงเบื้องต้นแล้วก่อนนำไปปล่อยและมีการติดตาม ซึ่งในหลายๆ ครั้งก็สามารถปล่อยลูกช้างป่าคืนโขลงได้สำเร็จ

การดูแลลูกช้างป่าพลัดหลงที่ถูกสลัดทิ้งขึ้นอยู่กับสภาพของตัวลูกช้างป่าเป็นสำคัญ มีวิธีการประเมินคือ

• มีเชื้อโรคอยู่ในตัวหรือไม่ เช่น โรคเฮอร์ปีส์ไวรัส (EEHV)
• อาการบาดเจ็บทางร่างกาย เช่น มีบาดแผล ฟกช้ำ กระดูกหัก กระดูกร้าว หรือไม่
• ลักษณะผิดปกติทางร่างกาย เช่น ความพิการ
  
  

ข้อสังเกตในการประเมินสาเหตุของลูกช้างป่าที่พลัดหลง คือ

• ลูกช้างป่าตัวไหนที่ไม่มีบาดแผลตลอดตามตัว หรือไม่มีอาการบาดเจ็บ แต่อาจมีโรคติดเชื้ออยู่ในตัว ซึ่งอาจแสดงอาการหรือ ไม่แสดงอาการก็ได้
• ลูกช้างป่าตัวไหนที่มีบาดแผลตามตัว อาจมาจากการประคับประคองดูแลโดยแม่ช้างในการเดินหรือดำรงชีวิตในป่าจนสุดความสามารถของลูกช้างที่จะไปต่อกับโขลงได้ จึงนำมาสู่การสลัดทิ้ง
  
  

        บทบาทของสัตวแพทย์ในการช่วยชีวิตลูกช้างป่าพลัดหลงมีเป้าหมายให้หนึ่งชีวิตรอด ซึ่งเกิดจากการวางแผนในการช่วยเหลืออย่างเป็นระบบ ทั้งการดูแลฟื้นฟูสุขภาพอย่างต่อเนื่องสม่ำเสมอ ควบคู่กับการเฝ้าระวังโรคอย่างเข้มข้นตลอด 24 ชั่วโมง ทำให้ลูกช้างป่า “ข้าวต้ม” ที่มีความผิดปกติของข้อขาหน้ามาแต่กำเนิด มีอาการโดยรวมดีขึ้นตามลำดับ เพื่อมุ่งหวังให้ลูกช้างป่าสามารถช่วยเหลือตัวเองได้มากขึ้น และมีสุขภาพแข็งแรงในอนาคต (อ้างอิงข้อมูลจากสถิติการพบเจอลูกช้างป่าพลัดหลงและกำพร้าแม่มาสรุปเป็นสาเหตุ)